The Dreamers (2003) mim*

Yönetmen: Bernardo Bertolucci

Senaryo: Gilbert Adair

Oyuncular: Michael Pitt, Eva Green, Louis Garrel(bunlar kimdir nedir çoğunuz pek bilmiyorsunuz, link filan da vermiyoruz zaten merak eden araştırır, Michael Pitt'i biliyorum ama, hey joe'yu götüyle söylemişti, var mp3'ü, Last Days filminde Kurt Cobain olup olmadığı şaibeli Kurt Cobain'i canlandırmıştı, öyle çok yönlü bir insan)




Kullanıcı yorumları:

Bu "kullanıcı yorumları" aslında IMDb'de geçen "user comments", türkçeleştirince çok manasız oluyor, anlaşılmıyor. İzahın mizahı öldürüşü açık bir gerçek iken ben neden açıklama gereği duydum, hiç bilmiyorum.
Neyse efendim, mimimiz var: 5posta'dan bir mim gelmiş, özetle "blogküreden en çok kimi yemek isterdiniz?" şeklinde. Mimimiz var ne lan, mimi. Fare-köpek kırması gibi.
Bu filmi de mime geçmeden bir çıkış noktası yakalayabileceğim ümidiyle seçtim. Yakalayamazsam da mühim değil, uydururum ben onu bir şekilde.
Film, birbirine haddinden fazla bağlı ikiz kardeşleri ve bir anda kendisini onların arasında bulan Michael Pitt'i anlatıyor, Michael Pitt hiç şarkı söylemiyor, seviniyoruz.
Bu iki farklı cinsten, dünyaya kapalı, film bağımlısı ikiz kardeşler de birbirlerine öyle bağlı ki aralarındaki ensest ilişkiyi ensest olarak bile değerlendirmiyorlar, ikisi tek bir insan gibi. Michael da en başında şaşkınlıktan ayılıyor bayılıyor, dolaplara saklanıyor ama bir şekilde alıştırıyor kendini bu duruma. Film bağımlısı kardeşlerin abuk oyunlarına katılıyor. Bin yılın klasiği "doğruluk mu, cesaret mi?" oyununun en acımasız haliyle yüzleşiyor. Onlardan biri olabilmenin keyfini yaşıyor. Evden çıkmayan, televizyon izlemeyen, sürekli filmlerden ve müzikten bahseden bu üçlünün ortalıkta anadan üryan gezişine gözümüz alışıyor, hepimiz birer Michael olup çıkıyoruz izlerken. Isabel'e onu sevdiğini anlatmaya çalışan balkon dudak Michael, Isabel'in aşk ve sevgili gibi kavramlara ne kadar uzak olduğunu görünce, kardeşlerin yaşayış biçimini sorgulamaya başlıyor. Zaman zaman aralarında bir takım gerginlikler yaşanıyor. Böyle böyle Bertolucci bize insan ilişkilerine farklı açılardan bakmamızı sağlayan bir pencere açıyor. Biz de etkileniyoruz, güzel film diyoruz.

Neden diyoruz, çünkü farklı açıdan bakabiliyoruz. Gördüğümüz dünya böyle ama bir de böylesi var diyoruz, çelişkileri farkediyoruz, eleştriyoruz. Farklı açıyı yakalayıp bize onu etkileyici biçimde sunabileni de yaratıcı olarak adlandırıyoruz biz. Ufkumuzun genişlediğini hissettikçe mutlu oluyoruz.
Biz bir nebze düşünebilen insanlar olarak böyleyiz, bir de hıyarlar var. Hıyarlar, 90 dereceden ötesini kaldıramıyor, hıyarlar diğer hıyarlara kurallar koyuyor ki açıyı değiştirip sapıtmasınlar, kural koyulan hıyarlar da memnuniyetle bu kuralları benimsiyor, kendilerinden daha hıyar hıyarlara bu kuralları aktarıp öyle yaşayıp gidiyorlar, kuralların adı da bir süre sonra tabuya çıkıyor. O yüzden biz o insanlara hıyar diyoruz. Onlar da bize küfür filan ediyor için için, ama pek kale almıyoruz.

Biz son zamanlarda hıyarlaşmanın bir akım haline geldiğini görüp üzülenlerdeniz. Politik, kültürel ve bilumum nedenlerini yazmaya veya tartışmaya kalkarsak dibini bulamayız, o yüzden hiç girmiyorum ama hıyar sayısının hızla artışı bir gerçek. 5posta bu hıyarlaşmanın cinsellik bölümüne uzun zamandır parmak basmak isteyen bloglardan biri(belki de teki), o yüzden destekliyoruz.

Bir de kelleyi ortaya koyacaktık, unutmadan yazayım. Blogküreden remedios derdim. Fenasi'nin de dediği gibi bu seçimde herhangi bir fiziksel değerlendirmede bulunmamız pek mümkün değil, bunun böyle oluşu da olayı güzel kılıyor bence, en azından fiziksel çekiciliğe yoğunlaşıp "sen ne diyorsun öyle hayvan, abilerim uydudan adresini tespit etti, sonun kanlı olacak" tepkisi almamızı engelliyor. Engellemiyorsa hoş olmayabilir tabi, bilmiyorum, en kötü Fenasi azmettirdi deriz.
Remedios'un ortada bir resmi, görünümüne ilişkin herhangi bir ipucu, olmadığı gibi blogu da yoruma kapalıdır, kendini anlattığından ötesi ulaşılmazdır. Böyle oluşu ulaşamadığımız eksik kalan bölümleri istediğimiz gibi doldurmamıza olanak tanıyor, ortaya bir dünya harikası çıkıyor. Ancak o blogta bana çok çekici gelen bir Pushing Daisies havası var. Mizahla karışık görülmemiş bir sevimlilik, bir masumluk var. Okurken, sanki rengarenk yastıkların ortasında pijamalarıyla oturmuş ufak tefek bir kız şirinlikler yapıyormuş gibi bir izlenim bırakıyor. O yüzden remedios derim.
Ne yapayım abi, sevimli seviyorum ben. Siz orada office lady filan diye gitmişsiniz ama.
Bu mimi de Buzcevheri'ne gönderirim, Pudra'ya gönderirim ne bileyim işte Ters Meditasyon'a gönderirim.

Spoiler köşesi:

Unutmuşum lan ben bunu, son anda aklıma geldi. Neyse işte filme spoiler olarak, Isabel'in, Michael(lan ne andım adamın adını, maykıl aşşaa maykıl yukarı, filmdeki karakter de Matthew'dur aslında) ile ilişkiye girerek bekaretini kaybettiğini ekleyebiliriz, bir sürpriz gibi karşılıyoruz çünkü filmde. Sonunda da ikiz kardeşler 68 Fransa'sında çıkan ayaklanmalara katılıyorlar, Michael şiddet kullanımına karşı çıkıyor. Son olarak, faşizme gösterilen tepkinin şiddet içermesini eleştiren bir mesaj daha vermiş oluyor film. Ayriyetten yemişim öyle mesajı, hiç yapmasaymış daha iyiymiş, çocukça olmuş.
Böyle bir şey işte, indirin izleyin.

TORRENT
ALTYAZI (emin olamadım, seçin oradan FPS'si tutanı)